| Call Girl | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Josefin Asplund en Sofia Karemyr bij het Guldbagge-gala op 21 januari 2013
| ||||
| Regie | Mikael Marcimain | |||
| Scenario | Marietta von Hausswolff von Baumgarten | |||
| Hoofdrollen | Sofia Karemyr Simon J. Berger Josefin Asplund Pernilla August | |||
| Muziek | Mattias Bärjed | |||
| Montage | Kristofer Nordin | |||
| Cinematografie | Hoyte van Hoytema | |||
| Première | 2012 | |||
| Genre | Dramafilm | |||
| Speelduur | 140 minuten | |||
| Taal | Zweeds | |||
| Land |  Zweden
| |||
| (en) IMDb-profiel | ||||
| MovieMeter-profiel | ||||
| (mul) TMDb-profiel | ||||
| (en) AllMovie-profiel | ||||
| ||||
Call Girl is een Zweedse dramafilm uit 2012. De film werd geregisseerd door Mikael Marcimain naar een scenario van Marietta von Hausswolff von Baumgarten. De cinematografie was in handen van de Nederlander Hoyte van Hoytema en Mattias Bärjed voorzag de film van een soundtrack vol synthesizers.[1][2]
De film is geïnspireerd op de gebeurtenissen rond het Bordellhärvan-schandaal in de jaren 1970, waarin verschillende belangrijke Zweedse politici in verband werden gebracht met een prostitutieschandaal waar ook minderjarige meisjes bij betrokken waren.[2] De film speelt tegen de achtergrond van het Stockholm uit de jaren 70 dat bekendstond om zijn progressieve ideeën zoals vrouwenemancipatie en de seksuele revolutie.[2][3][4]
Verhaal
[bewerken | brontekst bewerken]De veertienjarige Iris loopt vaak weg van huis en belandt in een opvanghuis. De rebelse tiener gaat 's avonds vaak stiekem met haar vriendin Sonja naar de stad, waar ze madam Dagmar Glans ontmoet, die haar strikt voor haar prostitutiebedrijf. Dagmar is gespecialiseerd in het leveren van mooie jonge meisjes aan rijke en machtige mannen, waaronder hooggeplaatste politici.
In een andere verhaallijn zien we hoe de jonge zedenagent John Sandberg het escortbedrijf van Dagmar onderzoekt, maar in zijn onderzoek wordt tegengewerkt en zelfs met de dood wordt bedreigd.
Rolverdeling
[bewerken | brontekst bewerken]| Acteur | Personage |
|---|---|
| Sofia Karemyr | Iris |
| Simon J. Berger | John |
| Josefin Asplund | Sonja |
| Pernilla August | Dagmar Glans |
Ontvangst
[bewerken | brontekst bewerken]De film werd over het algemeen goed ontvangen en won de FIPRESCI Discovery prize op het internationaal filmfestival van Toronto 2012. Op het internationaal filmfestival van Stockholm in november 2012 won het de publieksprijs. Bij de Guldbagge-uitreiking van 21 januari 2013 was Call Girl elf keer genomineerd en won vier keer (cinematografie, scenografie, geluid en kostuums).
De toon van de film werd vaak vergeleken met die van Tinker, Tailor, Soldier, Spy waar zowel regisseur Marcimain als cinematograaf Van Hoytema eerder bij betrokken waren.[1][2][3][4]
Controverse
[bewerken | brontekst bewerken]In Zweden was de film controversieel omdat het verhaal gebaseerd leek te zijn op prostitutiegeruchten rond minister van justitie Lennart Geijer. Ook zou de film de indruk wekken dat minister-president Olof Palme seks met minderjarige prostituees zou hebben gehad.[3][5] De zoon van Palme probeerde de makers van de film aan te klagen,[4] maar die klacht werd ongegrond verklaard. Later werd de scène met de fictieve minister-president wel flink ingekort.
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- (en)
Call Girl in de Internet Movie Database - (en) Call Girl (2013) op Rotten Tomatoes
- ↑ a b John DeFore, Call Girl: Toronto Review. The Hollywood Reporter (11 september 2012). Geraadpleegd op 21 december 2013.
- ↑ a b c d Kevin Toma, Call Girl. De Volkskrant (4 april 2013). Geraadpleegd op 21 december 2013.
- ↑ a b c Joshua Chaplinsky, Film Comment Selects 2013 Review: CALL GIRL Is Much More Than The Story Of A 14 Year Old Prostitute. Twitch (6 maart 2013). Geraadpleegd op 21 december 2013.
- ↑ a b c André Nientied, Call Girl - Mikael Marcimain. NU.nl (3 april 2013). Geraadpleegd op 21 december 2013.
- ↑ M. Kremer, Recensie: Call Girl. SpitsNieuws (4 april 2013). Gearchiveerd op 21 december 2013. Geraadpleegd op 21 december 2013.