Red Bull Crashed Ice
Algemene gegevens
Organisatie	Red Bull
Start	2000
Type	Individuele sport / Teamsport
Categorie	Ice Cross Downhill
Locatie	IJskanaal
Officiële website
Portaal    Sport

Red Bull Crashed Ice is een extreme sportevenement georganiseerd door frisdrankfabrikant Red Bull waarin de deelnemers al schaatsend een lastig hellend parcours moet overwinnen. Sinds 2000 worden er wedstrijden georganiseerd, waarbij vanaf 2010 ieder jaar een wereldkampioenschap op het programma staat.

In 1999 bedachten de Oostenrijkers Austrians Sigurd Meiche en Stefan Aufschnaiter een nieuwe sport: Ice Cross Downhill.^[1] De sport wordt beoefend op een lange (steile) ijsbaan vol obstakels: sprongen, trappen, haarspeldbochten en andere hindernissen. De rijders moeten op schaatsen zo snel mogelijk afdalen naar de finish. De gemiddelde snelheid van de rijders is 40 km/u, maar kan op bepaalde onderdelen oplopen tot 70 km/u. De sport vertoont overeenkomsten met de olympische sporten skicross en snowboardcross.

Vanaf 2001 organiseert Red Bull wedstrijden in Ice Cross Downhill onder de noemer Red Bull Crashed Ice. Op 20 januari 2001 vond in Stockholm de eerste wedstrijd plaats. Sporters uit de hele wereld kwamen in groten getale naar de Zweedse hoofdstad voor de openingswedstrijd. Deze eerste wedstrijd was in sportief als technisch opzicht een proef. Omdat de constructie van het ijskanaal veel bouwwerkzaamheden vergde, was het onmogelijk het evenement vooraf te testen om te kijken wat de rijders te wachten stond. Het parcours werd uitgezet op de vismarkt. Na een korte boycot bij de start en spectaculaire valpartijen tijdens de proefrondes pasten de deelnemers zich snel aan de ongewone omstandigheden aan. De race werd gewonnen door de Zweed Jasper Felder.^[2]

In de jaren erna organiseerde Red Bull nog meer races. Tot 2010 vonden er veertien wedstrijden plaats in acht landen. In 2010 werd het eerste officiële wereldkampioenschap georganiseerd.

Ice Cross Downhill wordt beoefend in een ijskanaal met diverse bochten en sprongen. De lengte tijdens de eerste wedstrijd was ongeveer 300 meter. In latere races is het parcours steeds langer geworden. Het parcours in 2007 was 430 meter lang en overbrugde een hoogteverschil van 60 meter. De baan voor de wedstrijden in Stockholm (2001), Klagenfurt (2002), Duluth (2003 en 2004), Moskou (2004) en Helsinki (2014) was op basis van natuurijs, de overige banen werden aangelegd met behulp van koelinstallaties.^[1]

Om deel te kunnen nemen aan de wedstrijden is het dragen van beschermende uitrusting verplicht: helm, borstpantser, elleboogbeschermers, handschoenen, beschermende broek en knie/scheenbeschermers. Alleen ijshockeyschaatsen zijn toegestaan.^[3] De deelnemers zijn vaak ijshockeyspelers. Hoewel lichaamscontact is toegestaan, is het uitdelen van bodychecks niet toegestaan.

Om deel te kunnen nemen aan een wedstrijd moeten de rijders zich in de regel eerst kwalificeren op lokale kwalificatiewedstrijden (Red Bull Crashed Ice Qualifier), welke worden georganiseerd op (vlakke) kunstijsbanen. De deelnemers moeten daarbij zo snel mogelijk één-tegen-één een parcours afwerken. Na kwalificatie mag de rijder deelnemen aan het hoofdevenement van Crashed Ice. In de eerste ronde doen alle rijders een individuele afdaling, waarbij op basis van tijd de beste rijders doorgaan naar de volgende ronde. Vanaf die fase geldt het principe van knock-out: in heats van vier rijders gaan de twee beste door naar de volgende ronde.^[3]

De uitslagen van de losstaande races in de periode 2000 tot en met 2009.

Jaar	Datum	Locatie	Goud	Zilver	Brons
2001	20 januari	Stockholm	Jasper Felder
2002		Klagenfurt	Jasper Felder
2003	28 februari	Duluth	Jasper Felder
2004	24 januari	Moskou	Jasper Felder	Hrovje Appelt	Konstantin Sirenin
	20 februari	Duluth	Jasper Felder
2005	15 januari	Praag	Jasper Felder	Lukáš Fiala	Michael Krainer
2006	18 maart	Quebec	Gabriel Andre	Wade Hocking	Sylvain Houle
2007	3 maart	Quebec	Kevin Olson	Ross Thompson	Ben Benicky
	17 maart	Helsinki	Kevin Olson	Matias Schants	Miikka Jouhkimainen
2008	26 januari	Quebec	Arttu Pihlainen	Louis-Philippe Dumoulin	Sebastien Morissette
	9 februari	Davos	Miikka Jouhkimainen	Sébastien Morissette	Lukáš Kolc
2009	24 januari	Quebec	Arttu Pihlainen	Lari Jouhtsenlahti	Kyle Croxall
	7 februari	Praag	Miikka Jouhkimainen	Lukáš Kolc	Lukáš Fiala
	14 maart	Lausanne	Jasper Felder	Arttu Pihlainen	Lari Jouhtsenlahti

De uitslagen van de races vanaf 2010 zijn opgenomen op de website van Red Bull Crashed Ice.^[4]

Jaar	Datum	Locatie	Goud	Zilver	Brons	Wereldkampioen
2010	16 januari	München	Martin Niefnecker	Gabriel Andre	Kim Muller	Martin Niefnecker
	21 maart	Quebec	Kyle Croxall	Martin Niefnecker	Scott Croxall
2011	15 januari	München	Kyle Croxall	Arttu Pihlainen	Lukáš Kolc	Arttu Pihlainen
	5 februari	Valkenburg	Arttu Pihlainen	Scott Croxall	Kyle Croxall
	26 februari	Moskou	Arttu Pihlainen	Kyle Croxall	Kilian Braun
	19 maart	Quebec	Arttu Pihlainen	Louis-Philippe Dumoulin	Kyle Croxall
2012	14 januari	Saint Paul	Kyle Croxall	Arttu Pihlainen	Scott Croxall	Kyle Croxall
	4 februari	Valkenburg	Kyle Croxall	Fabian Mels	Paavo Klintrup
	18 februari	Åre	Adam Horst	Arttu Pihlainen	Scott Croxall
	17 maart	Quebec	Arttu Pihlainen	Kyle Croxall	Scott Croxall
2013	1 december	Niagara Falls	Kyle Croxall	Cameron Naasz	Kilian Braun	Derek Wedge
	26 januari	Saint Paul	Kyle Croxall	Scott Croxall	Cameron Naasz
	9 februari	Landgraaf	Derek Wedge	Marco Dallago	Bart van Roosmalen
	2 maart	Lausanne	Cameron Naasz	Kim Müller	Scott Croxall
	16 maart	Quebec	Arttu Pihlainen	Scott Croxall	Derek Wedge
2014	1 februari	Helsinki	Marco Dallago	Scott Croxall	Cameron Naasz	Marco Dallago
	22 februari	Saint Paul	Marco Dallago	Scott Croxall	Cameron Naasz
	8 maart	Moskou	Cameron Naasz	Marco Dallago	Kim Müller
	22 maart	Quebec	Marco Dallago	Scott Croxall	Luca Dallago
2015	24 januari	Saint Paul	Kyle Croxall	Dean Moriarity	Dan WItty	Scott Croxall
	7 februari	Helsinki	Scott Croxall	Marco Dallago	Cameron Naasz
	21 februari	Belfast	Scott Croxall	Dylan Moriarity	Dean Moriarity
	14 maart	Edmonton	Cameron Naasz	Scott Croxall	Tommy Mertz

Na 14 losstaande races tussen 2000 en 2009 wordt in 2010 voor het eerst een wereldkampioenschapsklassement opgesteld, bepaald over twee races in München en Quebec. De 19-jarige Martin Niefnecker wint dit klassement met overmacht door één race te winnen en in de ander beslag te leggen op de tweede plaats. Er deden ook twee Nederlanders mee: Bart van Roosmalen en Remo Speijers.

Uitslagen races

Positie	16 januari 2010 München	21 maart 2010 Quebec
Goud	Martin Niefnecker	Kyle Croxall
Zilver	Gabriel Andre	Martin Niefnecker
Brons	Kim Muller	Scott Croxall
Overig	Remo Speijers (30)	Bart van Roosmalen (15) Remo Speijers (57)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Martin Niefnecker	1800,00
Zilver	Kyle Croxall	1000,00
Brons	Gabriel Andre	890,00
	Bart van Roosmalen	160,00
	Remo Speijers	45,40

In 2011 organiseert Red Bull het tweede wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden. Voor het eerst werd er ook een wedstrijd in Nederland gehouden, namelijk op de Cauberg in het Limburgse Valkenburg.^[5]

Aan de wedstrijd in Nederland deden naast de vaste deelnemers ook de geplaatsten mee van vier Nederlandse voorrondes waar iedereen zich voor kon inschrijven.^[6] De kwalificaties vonden plaats op 18 december 2010 in Thialf te Heerenveen, op 21 december in De Uithof in Den Haag, op 8 januari 2011 in het IJssportcentrum in Eindhoven en op 9 januari op Glanerbrook te Geleen.

Daarnaast was er een speciale VIP-wedstrijd met vier bekende oud-langebaanschaatsers namelijk Rintje Ritsma, Gerard van Velde, Falko Zandstra en Annamarie Thomas.^[7]

Arttu Pihlainen wordt de nieuwe wereldkampioen nadat hij drie overwinningen op rij behaalde: Valkenburg, Moskou en Quebec.

Uitslagen races

Positie	15 januari 2011 München	5 februari 2011 Valkenburg	26 februari 2011 Moskou	19 maart 2011 Quebec
Goud	Kyle Croxall	Arttu Pihlainen	Arttu Pihlainen	Arttu Pihlainen
Zilver	Arttu Pihlainen	Scott Croxall	Kyle Croxall	Louis-Philippe Dumoulin
Brons	Kim Muller	Kyle Croxall	Kilian Braun	Kyle Croxall
Overig	Bart van Roosmalen (48) Remo Speijers (60) Glenn Bakx (65) Nick Jong (69)	Bart van Roosmalen (25) Ian Coumans (30) John Passchier (31) Scott Bakx (32) Glenn Bakx (35) Remo Speijers (36) Erwin Knoester (51)	Remo Speijers (31) Glenn Bakx (37) Bart van Roosmalen (63)	Remo Speijers (55) Glenn Bakx (68) Bart van Roosmalen (71)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Arttu Pihlainen	3800,00
Zilver	Kyle Croxall	3000,00
Brons	Scott Croxall	2030,00
33	Bart van Roosmalen	96,60
38	Remo Speijers	74,20
61	Ian Coumans	32,00
67	John Passchier	28,00
71	Scott Bakx	26,00
75	Glenn Bakx	21,10

Het derde wereldkampioenschap werd wederom verdeeld over vier wedstrijden.^[8] Wederom is er een stop georganiseerd op de Cauberg in Valkenburg.

In Nederland vonden drie voorrondes plaats waar iedereen zich voor kon inschrijven.^[9] De kwalificaties vonden plaats op 10 december 2011 op de Jaap Edenbaan te Amsterdam, op 18 december in Triavium in Nijmegen en op 8 januari 2012 op Glanerbrook te Geleen.

Kyle Croxall, winnaar van de eerste twee stops, werd de nieuwe wereldkampioen. Arttu Pihlainen, de kampioen van het jaar ervoor, kwam slechts 40 punten te kort om zijn titel te prolongeren.

Uitslagen races

Positie	14 januari 2012 Saint Paul	4 februari 2012 Valkenburg	18 februari 2012 Åre	17 maart 2012 Quebec
Goud	Kyle Croxall	Kyle Croxall	Adam Horst	Arttu Pihlainen
Zilver	Arttu Pihlainen	Fabian Mels	Arttu Pihlainen	Kyle Croxall
Brons	Scott Croxall	Paavo Klintrup	Scott Croxall	Scott Croxall
Overig	Glenn Bakx (46) Bart van Roosmalen (20) Remo Speijers (43)	Glenn Bakx (26) Ian Coumans (31) Bart van Roosmalen (43) Remo Speijers (47) Wesley de Bruin (52) Frank Wilting (53) Koen de Haas (55) John Passchier (56) Roby Haazen (58) Jean Paul Hendrix (60) Pascal Vijgen (62)	Glenn Bakx (19) Bart van Roosmalen (27) Remo Speijers (60)	Glenn Bakx (7) Bart van Roosmalen (13) Roby Haazen (48)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Kyle Croxall	3000,00
Zilver	Arttu Pihlainen	2960,00
Brons	Scott Croxall	2300,00
11	Glenn Bakx	680,00
23	Bart van Roosmalen	372,60
55	Remo Speijers	46,50
66	Ian Coumans	33,30
71	Roby Haazen	29,20
82	Wesley de Bruijn	19,60
98	Frank Wilting	14,60

Hier wereldkampioenschap van 2013 werd uitgebreid naar vijf wedstrijden.^[10] Oorspronkelijk stond op 16 februari 2013 een stop in Rusland op het programma. Red Bull maakte echter op 7 november bekend dat de geplande stop in Rusland plaats maakte voor een revolutionaire stop op 9 februari 2013 in ’s werelds grootste indoor skiresort: SnowWorld Landgraaf. Voor het eerst in de geschiedenis van Ice Cross Downhill zouden de deelnemers strijden op een indoor ijsparcours.^[11]

Op de permanente baan van Landgraaf konden deelnemers zich inschrijven voor het eerste Nederlandse Kampioenschap Ice Cross Downhill.^[12] Dit evenement was tevens de kwalificatiewedstrijd voor de stop van 9 februari 2013. Glenn Bakx was de allersnelste en de eerste Nederlands Kampioen ooit. Bij de dames won Glynis Barton^[13]

Tijdens de wedstrijd van de World Championships in Landgraaf bereikt voor het eerst een Nederlander het podium. Bart van Roosmalen wordt derde in een door Derek Wedge gewonnen wedstrijd. Het overall kampioenschap werd een spannende strijd tussen Derek Wedge en Kyle Croxall. De laatste wedstrijd in Quebec bracht de beslissing. Met een krappe 32 punten verschil werd Wedge wereldkampioen.

Uitslagen races

Positie	1 december 2012 Niagara Falls	26 januari 2013 Saint Paul	9 februari 2013 Landgraaf	2 maart 2013 Lausanne	16 maart 2013 Quebec
Goud	Kyle Croxall	Kyle Croxall	Derek Wedge	Cameron Naasz	Arttu Pihlainen
Zilver	Cameron Naasz	Scott Croxall	Marco Dallago	Kim Müller	Scott Croxall
Brons	Kilian Braun	Cameron Naasz	Bart van Roosmalen	Scott Croxall	Derek Wedge
Overig	Glenn Bakx (40) Bart van Roosmalen (52) Remo Speijers (68)	Remo Speijers (30) Bart van Roosmalen (36) Glenn Bakx (38)	Glenn Bakx (16) Danny Hansen (18) Ian Coumans (19) Frank Wilting (20) Hendrik Giesbers (21) Jean Paul Hendrix (30) Peter Keller (36) Wouter Salmaso (41) Scott Bakx (44) Dean Bakx (45) Remo Speijers (46) John Passchier (61)	Bart van Roosmalen (22) Danny Hansen (25) Glenn Bakx (32) Remo Speijers (58)	Bart van Roosmalen (30) Danny Hansen (53) Ian Coumans (69)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Derek Wedge	2650,00
Zilver	Kyle Croxall	2618,60
Brons	Cameron Naasz	2585,00
17	Bart van Roosmalen	756,60
42	Glenn Bakx	213,60
43	Danny Hansen	212,30
49	Ian Coumans	169,80
54	Frank Wilting	113,20
49	Hendrik Giesbers	100,00
65	Remo Speijers	71,90

In 2014 organiseerde Red Bull een wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden.^[14] De zeer constant rijdende Oostenrijker Marco Dallago won drie van de vier wedstrijden en werd met ruim verschil wereldkampioen.

Uitslagen races

Positie	1 februari 2014 Helsinki	22 februari 2014 Saint Paul	8 maart 2014 Moskou	22 maart 2014 Quebec
Goud	Marco Dallago	Marco Dallago	Cameron Naasz	Marco Dallago
Zilver	Fabian Mels	Scott Croxall	Marco Dallago	Scott Croxall
Brons	Pacôme Schmitt	Cameron Naasz	Kim Müller	Luca Dallago
Overig	Danny Hansen (43) Frank Wilting (48) Bart van Roosmalen (51)	Danny Hansen (22) Ian Coumans (64) Bart van Roosmalen (72) Frank Wilting (97)	Frank Wilting (36) Bart van Roosmalen (40) Danny Hansen (51) Ian Coumans (52)	Ian Coumans (64) Bart van Roosmalen (78) Frank Wilting (93) Danny Hansen (105)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Marco Dallago	3800,00
Zilver	Scott Croxall	2390,00
Brons	Cameron Naasz	2200,00
48	Danny Hansen	122,80
56	Bart van Roosmalen	49,70
60	Ian Coumans	45,20
64	Frank Wilting	39,80

Nadat in het kampioenschap van 2014 nog vijf stops waren ondergebracht, gaat Red Bull in 2015 weer terug naar vier wedstrijden. Echter, Red Bull maakt daarbij ook bekend dat naast de vier geplande races voor het Crashed Ice Wereldkampioenschap er vier extra races worden gehouden: de Riders Cup.^[15] Het seizoen werd gedomineerd door de Canadees Scott Croxall. Met drie overwinningen pakte hij de wereldtitel.

Uitslagen World Championship

Datum	24 januari 2015 Saint Paul	7 februari 2015 Helsinki	21 februari 2015 Belfast	14 maart 2015 Edmonton
Goud	Kyle Croxall	Scott Croxall	Scott Croxall	Cameron Naasz
Zilver	Dean Moriarity	Marco Dallago	Dylan Moriarity	Scott Croxall
Brons	Dan WItty	Cameron Naasz	Dean Moriarity	Tommy Mertz
Overig	Danny Hansen (47) Frank Wilting (87) Bart van Roosmalen (88)	Danny Hansen (38) Bart van Roosmalen (53) Peter Keller (59)	Danny Hansen (43) Bart van Roosmalen (54)	Danny Hansen (81)

Uitslagen Riders Cup

Datum	18 januari 2015 Hastings	31 januari 2015 Wagrain	14 februari 2015 Jyväskylä	7 maart 2015 Sherbrooke
Goud	Cameron Naasz	Marco Dallago	Scott Croxall	Dylan Moriarity
Zilver	Dean Moriarity	Dean Moriarity	Kyle Croxall	Kyle Croxall
Brons	Dylan Moriarity	Miikka Jouhkimainen	William Dutton	Scott Croxall
Overig	Danny Hansen (40)	Peter Keller (42) Danny Hansen (45)	-	Danny Hansen (62)

Eindstand

Positie	Naam	Punten
Goud	Scott Croxall	3325,00
Zilver	Cameron Naasz	2512,50
Brons	Dean Moriarity	2375,00
56	Danny Hansen	88,70
89	Bart van Roosmalen	33,00
95	Peter Keller	29,10
220	Frank Wilting	4,40

• 2016: Cameron Naasz (mannen); Jacqueline Legere (vrouwen)
• 2017: Cameron Naasz (mannen); Jacqueline Legere (vrouwen)
• 2018: Scott Croxall (mannen); Amanda Trunzo (vrouwen)
• 2019: Cameron Naasz (mannen); Amanda Trunzo (vrouwen)

• 
  Publiek kijkt naar de deelnemers
• 
  Deelnemers net vóór de start
• 
  Deelnemers net ná de start
• 
  Deelnemers tijdens de race
• 
  Een overzicht van start van het parcours
• 
  Een overzicht van het middenstuk

• Website van Red Bull Crashed Ice

Zie de categorie Red Bull Crashed Ice van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.