De eurozone (of eurosysteem, eurolanden, eurogebied) is de verzamelnaam voor de landen van de Europese Unie die de euro als munt hebben. De Europese Centrale Bank is verantwoordelijk voor het monetair beleid binnen de eurozone.

Sinds 1 januari 2023 telt de Europese Unie 20 euro-landen.

Lidstaat	Eurozone sinds	Voormalige munteenheid
België	1 januari 2002	Belgische frank
Duitsland		Duitse mark
Portugal		Portugese escudo
Spanje		Spaanse peseta
Finland		Finse mark
Frankrijk		Franse frank
Griekenland		Griekse drachme
Ierland		Iers pond
Italië		Italiaanse lire
Luxemburg		Luxemburgse frank
Nederland		Nederlandse gulden
Oostenrijk		Oostenrijkse schilling
Slovenië	1 januari 2007	Sloveense tolar
Cyprus [1]	1 januari 2008	Cypriotisch pond
Malta		Maltese lire
Slowakije	1 januari 2009	Slowaakse kroon
Estland	1 januari 2011	Estische kroon
Letland	1 januari 2014	Letse lats
Litouwen	1 januari 2015	Litouwse litas
Kroatië	1 januari 2023	Kroatische kuna

Zeven lidstaten van de Europese Unie gebruiken de euro (nog) niet. Op Denemarken na zijn al deze landen verplicht om op termijn de euro in te voeren.

Lidstaat	EU-lid sinds	Munteenheid	Verwachte invoeringsdatum
Denemarken	1 januari 1973	Deense kroon	Niet bekend
Tsjechië	1 mei 2004	Tsjechische kroon	Niet bekend
Zweden	1 januari 1995	Zweedse kroon	Niet bekend
Bulgarije	1 januari 2007	Bulgaarse lev	1 januari 2025[1]
Hongarije	1 mei 2004	Hongaarse forint	2010 (niet gehaald)
Roemenië	1 januari 2007	Roemeense leu	Niet bekend
Polen	1 mei 2004	Poolse złoty	Niet bekend

Land	De facto sinds	De jure sinds	Voormalige munteenheid
Monaco	1 januari 2002	1 januari 2002	Franse frank (officieel Monegaskische frank)
San Marino			Italiaanse lire (officieel San Marinese lire)
Vaticaanstad			Italiaanse lire (officieel Vaticaanse lire)
Andorra		1 juli 2013	Franse frank en Spaanse peseta
Kosovo		Geen overeenkomst	Duitse mark
Montenegro
Zimbabwe	29 januari 2009	Geen overeenkomst, wel wettig betaalmiddel	Zimbabwaanse dollar

Monaco, San Marino en Vaticaanstad hadden alle drie een monetaire overeenkomst met respectievelijk Frankrijk en Italië waardoor ze meteen konden overgaan op de euro en hun eigen munten mogen slaan.^[2] De munten van San Marino en Vaticaanstad worden geslagen in Rome. Ondanks dat de normale munten Europees mogen worden gebruikt zijn deze vooral voor verzamelaars.

Andorra geniet een speciale behandeling van de Europese Unie. Andorra wordt bijvoorbeeld gelijkgesteld met leden van de EU voor de handel in vervaardigde goederen, maar niet voor landbouwproducten. Het dwergstaatje had – in tegenstelling tot de andere kleine Europese staten – lange tijd geen eigen euromunten. Andorra had nooit een monetaire overeenkomst met Frankrijk of Spanje afgesloten maar mocht de Franse frank en de Spaanse peseta gewoon gebruiken. Toen Frankrijk en Spanje overgingen op de euro, deed Andorra de facto hetzelfde maar het land had geen overeenkomst met de Europese Unie. Tussen 2004 tot 2011 onderhandelden Andorra en de EU over zo'n overeenkomst om de euro tot de officiële munteenheid van Andorra te maken en het land heeft hiervoor zijn gehele bancaire stelsel aan de wensen van de EU aangepast. Op 30 juni 2011 werd bekendgemaakt dat Andorra en de EU een overeenkomst hadden afgesloten en hiermee werd de euro per 1 juli 2013 de officiële munteenheid van Andorra. Sindsdien mag het land eigen munten slaan maar het land brengt geen papiergeld uit.^[3]

Niettegenstaande de vier bovengenoemde landen de euro als officiële betaalmiddel mogen gebruiken, zijn zij geen officiële leden van de eurozone aangezien ze geen leden van de Europese Unie zijn.

Montenegro voerde in 1999 de Duitse mark in om te ontkomen aan de hyperinflatie van Federale Republiek Joegoslavië. Kosovo voerde onder VN-bestuur eveneens in 1999 de Duitse mark in met als doel de relatie tussen Joegoslavië en Kosovo te versoepelen en de economie weer op gang te krijgen. Toen Duitsland op 1 januari 2002 overging op de euro, deden Montenegro en Kosovo de facto hetzelfde maar zonder overeenkomst met de EU.

De euro is ook ingevoerd in de ultraperifere gebieden van de Europese Unie, gebiedsdelen van een lidstaat waar de EU-wetgeving geldt.

Naam	Lidstaat	Continent	Politieke aanduiding	Voormalige munteenheid
Guadeloupe	Frankrijk	Noord-Amerika	Frans overzees departement	Guadeloupe frank
Martinique				Martinikaanse frank
Saint-Martin			Franse overzeese gemeenschap	Guadeloupe frank
Mayotte		Afrika	Frans overzees departement
Réunion				Réunion frank
Frans-Guyana		Zuid-Amerika		Frans-Guyaanse frank
Azoren	Portugal	Europa	Autonome regio	Portugese escudo
Madeira		Afrika
Canarische Eilanden	Spanje	Afrika	Autonome gemeenschap	Spaanse peseta

De euro is ook ingevoerd in twee Franse gebieden met de status landen en gebieden overzee (gebieden die geen deel uitmaken van het grondgebied van de lidstaat, maar waar de burgers wel de nationaliteit van de lidstaat bezitten) en in de Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden.

Naam	Lidstaat	Continent	Politieke aanduiding	Voormalige munteenheid
Saint-Barthélemy	Frankrijk	Noord-Amerika	Franse overzeese gemeenschap	Guadeloupe frank
Saint-Pierre en Miquelon				Saint-Pierre en Miquelon frank
Franse Zuidelijke en Antarctische Gebieden		Afrika en Antarctica	Frans overzees gebied

De 27 EU-landen zijn verplicht om de euro in te voeren, zodra het betreffende land aan de monetaire eisen voldoet. Denemarken en het Verenigd Koninkrijk hebben tijdens de onderhandelingen van het Verdrag van Maastricht, waar de komst van de EMU werd vastgelegd, een uitzonderingspositie weten te bedingen. Dit houdt in dat, na het vertrek van het Verenigd Koninkrijk uit de EU, alleen Denemarken niet verplicht is de euro in te voeren. Het staat het land vrij om deze uitzonderingspositie, naar eigen inzicht en op een zelf gekozen moment, op te geven.

Dat geldt niet voor de tien nieuwe lidstaten. Uitzonderingsclausules waren bij hun toetreding niet aan de orde, en de euro was dus onderdeel van hun "toetredingspakket". De bevolking was hiervan op de hoogte; een stem voor toetreding tot de EU in de referenda voorafgaande aan de uitbreiding van 2004, was tegelijkertijd ook een stem voor de euro. Desondanks was de Poolse president Lech Kaczyński van plan een referendum te organiseren over de toetreding van Polen tot de euro, dit tot ongenoegen van eurocommissaris Joaquín Almunia, die Polen eraan herinnerde geen uitzonderingsbepaling te hebben.

De Europese Centrale Bank en de Europese Commissie publiceren een keer in de twee jaar samen een zogenaamd Convergentieverslag^[4] waarin per EU-lidstaat die niet aan de euro deelneemt beschreven wordt in hoeverre het economisch en politiek aan de voorwaarden van toetreding tot de euro voldoet.

Denemarken, sinds 1973 lid van de Europese Unie, verwierp in juni 1992 het Verdrag van Maastricht. Denemarken bedong uitzonderingen op het Verdrag betreffende de eenheidsmunt (euro), de gemeenschappelijke defensie, de juridische samenwerking en het Europees burgerschap. Bij een volksraadpleging op 28 september 2000 stemde 53,1 procent van de Deense bevolking tegen invoering van de euro.

Op 22 november 2007 werd door de toenmalige Deense premier Anders Fogh Rasmussen een nieuw referendum over de invoering van de euro aangekondigd. Volgens Rasmussen is er sinds het eerste referendum veel veranderd en is het tijd om de zaken te heroverwegen. Het referendum over de euro zal plaatsvinden zodra het Deense parlement het nieuwe EU-hervormingsverdrag heeft bekrachtigd. Volgens opiniepeilingen zou inmiddels een kleine meerderheid van de Deense bevolking voorstander van invoering van de euro zijn.

Zweden, dat in 1995 tot de EU toetrad, kon bij de onderhandelingen in 1993 over het Verdrag van Maastricht geen uitzonderingspositie bedingen. Formeel is Zweden hierdoor verplicht de euro in te voeren zodra het aan de monetaire eisen voldoen, maar het land heeft kennelijk besloten de invoering uit te stellen door simpelweg niet toe te treden tot het Europees Wisselkoersmechanisme-II (WKM II), een van de belangrijkste eisen om mee te mogen doen aan de euro. De opstelling van Zweden lijkt door de EU gedoogd te worden.

Op 28 juni 2004 traden Estland, Litouwen en Slovenië toe tot het Europees Wisselkoersmechanisme-II (WKM II), waar op dat moment alleen Denemarken nog toe behoorde (het Verenigd Koninkrijk werd op 16 september 1992, "zwarte woensdag", door toedoen van wisselkoersspeculanten gedwongen het mechanisme te verlaten).

Op 2 mei 2005 traden Cyprus, Letland en Malta toe tot het mechanisme. Op 28 november 2005 volgde ook Slowakije.

Zodra een land overgaat op de euro als munteenheid, verlaat het automatisch het WKM II. Als gevolg hiervan maakt Slovenië er sinds 1 januari 2007 geen deel meer van uit. Hetzelfde geldt sinds 1 januari 2008 voor Cyprus en Malta, sinds 1 januari 2009 voor Slowakije, sinds 1 januari 2011 voor Estland, sinds 1 januari 2014 voor Letland en sinds 1 januari 2015 voor Litouwen.

Per saldo was sinds de Litouwse overgang op de euro Denemarken nog het enige deelnemend land aan het WKM II. Dit is sinds 11 juli 2020 niet meer het geval, omdat Kroatië en Bulgarije toen toetraden tot het wisselkoersmechanisme. Per 1 januari 2023 is Kroatië overgegaan op de euro.

Inflatie in de eurozone berekend volgens de HICP (Harmonized Indices of Consumer Prices), de Europese normindex om de inflatiecijfers tussen de verschillende landen te kunnen vergelijken.

Bron: Eurostat.^[5]

De 12 EU-landen die op 1 januari 2002 de euro als wettig betaalmiddel hebben ingevoerd, kun je met het ezelsbruggetje ding flof bips onthouden. Op 7 januari 2011 kwam het Genootschap Onze Taal, na een speciaal hiervoor uitgeschreven prijsvraag, met het nieuwe ezelsbruggetje sms ff bondige clips, waarin ook de landen die later (in 2007, 2008, 2009 en 2011) zijn toegetreden zijn inbegrepen.

• Europa met meerdere snelheden
• Europese staatsschuldencrisis
• Frankzone