| Human Rights Watch | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geschiedenis | ||||
| Opgericht | 1988 | |||
| Oprichter | Robert L. Bernstein, Aryeh Neier | |||
| Structuur | ||||
| Voorzitter | Robert Kissane | |||
| Directeur | Kenneth Roth | |||
| Werkgebied | internationaal | |||
| Hoofdkantoor | New York | |||
| Type | ngo | |||
| Doel | mensenrechten | |||
| Aantal werknemers | 400 | |||
| Media | ||||
| Website | hrw.org | |||
| ||||
Human Rights Watch is een internationale niet-gouvernementele organisatie die zich richt op de aanpak van mensenrechtenschendingen. Het hoofdkwartier bevindt zich in New York; verder zijn er vestigingen in meerdere (meest westerse) landen. In maart 2004 had de organisatie 190 vaste medewerkers, naast veel vrijwilligers. HRW onderzoekt mensenrechtensituaties in landen over de hele wereld, rapporteert daarover en kaart bevindingen aan bij onder meer media, nationale regeringen en de Verenigde Naties.
Geschiedenis
De geschiedenis van de organisatie gaat terug tot 1978 toen onder de naam Helsinki Watch werd gecontroleerd of de Sovjet-Unie zich aan de Helsinki-akkoorden hield. In de jaren 80 van de 20e eeuw werd daarnaast America Watch opgezet om mensenrechtenschendingen in Centraal-Amerika in vergelijkende zin te onderzoeken. In 1988 werden de diverse "Watch"-organisaties samengevoegd tot "Human Rights Watch".
Human Rights Watch is lid van de International Freedom of Expression Exchange (Internationale Vrijheid van Meningsuiting-uitwisseling), een virtueel netwerk van niet-gouvernementele organisaties dat wereldwijd het recht op vrije meningsuiting bewaakt, en campagnes voert om journalisten, schrijvers en anderen te verdedigen, die worden vervolgd voor het uitoefenen van hun recht op vrije meningsuiting. In 2007 ontving Human Rights Watch de Geuzenpenning.
Human Rights Watch reikt jaarlijks de Alison des Forges award for extraordinary activism uit, een onderscheiding voor personen die zich buitengewoon inzetten voor mensenrechten. De onderscheiding heette oorspronkelijk de Human Rights Defenders Award maar werd in 2009 vernoemd naar HRW medewerker Alison des Forges die dat jaar was omgekomen bij een vliegtuigongeluk.[1]
Rapporten
Jaarrapporten
Human Rights Watch publiceert sedert 1989 elk jaar een Wereld-Rapport over de toestand van de mensenrechten in de wereld.[2]
- In 2009 werd een Wereld-Rapport uitgebracht met de titel Taking Back the Initiative from the Human Rights Spoilers.[3] Daarin werd voor de eerste keer de handelwijze van Israël op de Westelijke Jordaanoever, in de Gazastrook en in de oorlog in Libanon aan de orde gesteld en bekritiseerd. Het was geschreven in 2008, nog voor de geweldsescalatie in Gaza.[4]
Naar aanleiding van dat rapport uitte Robert L. Bernstein, oprichter en voormalig voorzitter van Human Rights Watch, kritiek op de organisatie. Hij zei "dat de oorspronkelijke missie van HRW altijd was om 'gesloten' samenlevingen open te wrikken, maar dat 'open' democratische samenlevingen de middelen hebben zichzelf te corrigeren. Dat HWR altijd een scherpe lijn probeerde te trekken tussen de democratische en de niet-democratische wereld in een poging om helderheid te scheppen betreffende mensenrechten. Maar dat de organisatie nu rapporten uitbracht over het Israëlisch-Palestijns conflict in het voordeel van diegenen die van Israël een paria-staat wensen te maken."[5] Human Rights Watch reageerde op de kritiek door te stellen dat niet alleen naar 'gesloten samenlevingen' maar ook naar de zogeheten 'open samenlevingen' met een kritische blik gekeken moet worden. - anders zouden bijvoorbeeld mensenrechtenschendingen op Guantanamo Bay en in andere ontwikkelde landen onopgemerkt blijven -.[6]
- Wereldrapport 2017 The Dangerous Rise of Populism, Global Attacks on Human Rights Values.[7]
- In het Wereldrapport 2019: Reversing Autocrats’ Attacks on Rights betoogt Kenneth Roth dat autocraten en schenders van de mensenrechten in 2018 weliswaar vaak de krantenkoppen haalden, maar dat de verdedigers van de mensenrechten dat terugdrongen en aan kracht wonnen, om zo “de prijs van misbruik op te drijven, en de kosten-batenanalyse die regeringen maken om voor repressie te kiezen, te doen kantelen.”[8]
- Het Wereldrapport 2024 The Human Rights System Is Under Threat: A Call to Action, over gebeurtenissen in 2023.[9]
Andere rapporten
HRW brengt sinds 1 januari 1983 in toenemende mate rapporten uit over vele landen in de wereld, te lezen op de website[10], waaronder:
- In december 2010 verscheen het rapport "Separate and Unequal" over Israëls discriminatoire behandeling van Palestijnen op de gehele Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem met verschillende wetten, regels en diensten. Het leven in de Joodse Israëlische nederzettingen wordt bevoordeeld terwijl daarentegen de groei van Palestijnse gemeenschappen wordt onderdrukt tot zelfs het verdrijven van Palestijnse inwoners.[11].
- Op 17 december 2019 verscheen het rapport "Born without Civil Rights" over Israël's gebruik van draconische militaire bevelen om Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever in bedwang te houden. Daaronder valt onder meer beperking van het recht op vrije vergadering, vereniging, meningsuiting en pers.[12]
- In het rapport "They Fired on Us Like Rai" van 21 augustus 2023 beschuldigt Human Rights Watch Saoedische grenswachters van het massaal en met explosieve munitie neerschieten van Ethiopische vluchtelingen die trachten vanuit Jemen de grens over te steken.[13][14]
Toegang geweigerd
Enkele niet-democratische landen hebben mensenrechtenonderzoekers van HRW de toegang ontzegd: Egypte, Iran en Venezuela, maar sinds november 2019 ook Israël. Op grond van een wet die in 2017 was aangenomen werd Omar Shakir, de plaatselijke HRW-directeur voor Israël, de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, na een lange juridische strijd door Israël het land uitgezet onder beschuldiging van steun aan boycots van Israël. HRW's directeur Ken Roth ontkende de beschuldiging tegen Shakir en zei dat het niet om hem ging, maar om Human Rights Watch. Hanan Ashrawi noemde de deportatie een poging van Israël om zijn oorlogsmisdaden te verbergen. Onder meer de Europese Unie en de U.N. riepen Israël op om erop terug te komen, waarbij de U.N. waarschuwde voor een 'afnemende ruimte voor mensenrechtenverdedigers om hun werk te doen'. Shakir zal zijn werk vanuit Jordanië voortzetten.[15][16]
Externe links
- ↑ HRW to Honour Six Human Rights Defenders | Inter Press Service. www.ipsnews.net. Gearchiveerd op 3 november 2019. Geraadpleegd op 3 november 2019.
- ↑ Previous world reports hrw.org
- ↑ Taking Back the Initiative from the Human Rights Spoilers hrw.org, 2009
- ↑ Israel/Occupied Palestinian Territories (OPT) Events in 2008 hrw.org, 2009
- ↑ http://www.nytimes.com/2009/10/20/opinion/20bernstein.html?_r=2&scp=1&sq=rights%20watchdog&st=cse
- ↑ (en) Human Rights Watch, Why We Report on 'Open' Societies. Human Rights Watch (20 oktober 2009). Gearchiveerd op 4 november 2019. Geraadpleegd op 3 november 2019.
- ↑ World Report 2017 hrw.org, 2017
- ↑ (en) World Report 2019. Human Rights Watch (januari 2019). Gearchiveerd op 22 januari 2019. Geraadpleegd op 22 januari 2019.
- ↑ World-report 2024 hrw.org
- ↑ Search Reports hrw.org
- ↑ Separate and Unequal, Israels discriminatory treatment of Palestinians in the Occupied Palestinian Territories hrw.org,report 19 december 2010
- ↑ Israel’s Use of Draconian Military Orders to Repress Palestinians in the West Bank hrw.org, report 17 december 2019
- ↑ (en) They Fired on Us Like Rain. Human Rights Watch (21 augustus 2023). Gearchiveerd op 21 augustus 2023.
- ↑ (en) Saudi Arabia Border Guards Commit Mass Killings of Migrants at Yemen Border. YouTube (21 augustus 2023).
- ↑ After years-long legal battle, Israel expels Human Rights Watch local director timesofisrael.com, 25 november 2019
- ↑ HRW's Omar Shakir pledges to continue work after Israel expulsion aljazeera.com, 25 november 2019