John Macleod
6 september 1876 – 16 maart 1935
J.J.R. Macleod (ca. 1928)
Geboorteland	Schotland
Geboorteplaats	Clunie
Overlijdensplaats	Aberdeen
Nobelprijs	Fysiologie of Geneeskunde
Jaar	1923
Reden	Voor de ontdekking van insuline
Samen met	Frederick Banting
Voorganger(s)	Archibald Hill Otto Fritz Meyerhof
Opvolger(s)	Willem Einthoven
Portaal    Geneeskunde

John James Rickard Macleod (Clunie, Perth and Kinross, 6 september 1876 – Aberdeen (Schotland), 16 maart 1935) was een Schots medicus, fysioloog, en ontvanger van de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde.

Macleod werd geboren in de Schotse plaats Clunie, nabij Dunkeld, als zoon van de predikant Robert Macleod. Kort na zijn geboorte verhuisde het gezin naar Aberdeen waar hij ook naar school ging. In 1898 kreeg hij zijn medische graad van de Universiteit van Aberdeen en ging een jaar werken aan de Universiteit van Leipzig. In 1899 werd hij benoemd tot demonstrator fysiologie aan de London Hospital Medical School en in 1902 werd hij lector Biochemie aan die school. In 1903 werd hij hoogleraar Fysiologie aan de Western Reserve Universiteit in Cleveland, Ohio. In 1918 werd hij gekozen tot Professor of Physiology aan de Universiteit van Toronto, Canada.

Macleods belangrijkste werk was dat over koolhydraatmetabolisme en zijn werk met Frederick Banting en Charles Best met de ontdekking van insuline om diabetes te behandelen. Hiervoor kregen Banting en Macleod in 1923 samen de Nobelprijs. Hij deelde de geldprijs met James Collip, een biochemicus die had meegeholpen met het zuiveren van de insuline. In 1928 keerde Macleod terug naar Schotland om voorzitter te worden van de faculteit fysiologie aan de Universiteit van Aberdeen. Hier zette hij zijn werk naar koolhydraatmetabolisme voort. Hij overleed op 58-jarige leeftijd.

Hij schreef elf boeken, waaronder Recent Advances in Physiology (1905); Diabetes: its Pathological Physiology (1925); en Carbohydrate Metabolism and Insulin (1926).