| Langstaartklauwier IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2016) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_in_Delhi_W2_Pix_051.jpg)
| |||||||||||||
| Langstaartklauwier (Lanius schach erythronotus) | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Lanius schach Linnaeus, 1758 | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Verspreidingskaart van de broedgebieden van de ondersoorten | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Langstaartklauwier op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De langstaartklauwier (Lanius schach) is een zangvogel uit de familie van de klauwieren (Laniidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] De soort broedt in een groot deel van Azië tot in Nieuw-Guinea. Sommige populaties overwinteren in het oriëntaals gebied. Er worden acht ondersoorten onderscheiden, met onderling duidelijke verschillen in verenkleed.
Kenmerken
De langstaartklauwier is gemiddeld 25 cm lang. De vogel is grijs op de rug en een deel van de nek en kop. In zit heeft de vogel een roodbruine dekveren op de vleugel en zwarte hand- en armpennen. In vlucht hebben alle ondersoorten duidelijke witte vlekken op de vleugel. Hij heeft een lange, zwarte staart met bruine buitenste staartpennen. De vogel heeft een breed zwart "masker" rond het oog dat doorloopt tot het voorhoofd. De ondersoorten L. s. nasutus en L. s. tricolor hebben een volledig zwarte kopkap. Er bestaat geen verschil in verenkleed tussen de seksen. Onvolwassen vogels zijn "geschubd".
Verspreiding en leefgebied
De ondersoorten hebben de volgende broedgebieden:[3]
Ondersoorten:
- L. s. nasutus Scopoli, 1780 – Filipijnen behalve de Sulu-eilnanden
- L. s. bentet Horsfield, 1822 – van het schiereiland Malakka tot de Kleine Soenda-eilanden
- L. s. erythronotus (Vigors, 1831) – Zuid-Kazachstan, Noordoost-Iran, Afghanistan, Pakistan en Noord- en Midden-India
- L. s. tricolor Hodgson, 1837 – Nepal, Noordoost-India, Myanmar, Thailand, Laos en Zuid-China
- L. s. caniceps Blyth, 1846 – West-, Midden- en Zuid-India en Sri Lanka
- L. s. longicaudatus Ogilvie-Grant, 1902 – Midden- en Zuidoost-Thailand tot het zuiden van Laos
- L. s. suluensis (Mearns, 1905) – Sulu-eilanden
- L. s. stresemanni Mertens, 1923 – Oost-Nieuw-Guinea
De langstaartklauweier komt voornamelijk voor in open gebieden en in landschappen met struikgewas. Populaties die voorkomen in streken met een gematigd klimaat zoals bijvoorbeeld L. s. sachs, trekken in de winter naar streken met een tropisch klimaat. L. s. sachs is daarom een weinig voorkomende wintergast op Borneo, terwijl L. s. bentet in het zuiden van Borneo (Kalimantan) een standvogel is.[4]
Dwaalgast
De langstaartklauwier is een zeldzame dwaalgast in West-Europea. Anno 2011 zijn er twee bevestigde waarnemingen in Groot-Brittannië,[5][6] één in Zweden (11 juni 1999), één in Denemarken (15 oktober 2007) en één in Nederland (31 oktober 2011).[7] In België werd één exemplaar geringd (15 oktober 2017).[8][9]
IUCN-status
De langstaartklauwier heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd en er zijn geen gegevens over trends. Om die redenen staat deze klauwier als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
-
L. s. tricolor -
L. s. erythronotus
_in_Kolkata_W_IMG_3434.jpg)
-_erythronotus_race_at_Bharatpur_I_IMG_5401.jpg)
- ↑ a b (en) Langstaartklauwier op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ (la) Linnaeus, C. (1758). Systema naturae ed. 10: 94
- ↑ (en) Gill, F., Wright, M. & Donsker, D. (2012). IOC World Bird Names (version 3.1).
- ↑ (en) Phillipps, Q & K. Phillipps, 2011. Phillips' field guide to the birds of Borneo. John Beaufoy, Oxford. ISBN 978 1 906780 56 2.
- ↑ (en) Stevenson, Andrew, 2000. The Long-tailed Shrike on the Outer Hebrides – a new British bird. Birding World 13 (11):454–457
- ↑ (en) Stevenson, Andrew (2005). Long-tailed Shrike: new to Britain (pdf). British Birds 98 (1): 26-31. Gearchiveerd van origineel op 9 juni 2021. Geraadpleegd op 20 februari 2022.
- ↑ Johanna van Dillen-Staal, 4 november 2011: Langstaartklauwier bij Den Helder, website Dutch Birding
- ↑ Langstaartklauwier op Waarnemingen.be. Gearchiveerd op 8 september 2023.
- ↑ Dominique Verbelen, 16 oktober 2017: Langstaartklauwier in het Zwin: een nieuwe soort voor België, website Natuurpunt
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Long-tailed Shrike op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.