Lucien Bonaparte
1775−1840
Lucien Bonaparte
1e vorst van Canino en Musignano
Periode	1814−1840
Opvolger	Karel Lucien Bonaparte
Geboren	21 mei 1775 Ajaccio, Corsica
Overleden	29 juni 1840 Viterbo, Italië
Dynastie	Huis Bonaparte
Broers/zussen	4 broers, waaronder Napoleon Bonaparte, 3 zussen
Partner	Christine Boyer, Alexandrine de Bleschamps
Kinderen	14

Lucien Bonaparte, 1e vorst van Canino en Musignano, (Ajaccio, 21 mei 1775 - Viterbo, 29 juni 1840), was de tweede broer van Napoleon Bonaparte.

Lucien groeide op in Frankrijk en werd in 1789 in Ajaccio een van de radicaalste woordvoerders van de jakobijnen. Toen de conservatieve partij van Pasquale Paoli overwon, vluchtte hij in 1792 samen met de andere - toen nog onbelangrijke - Bonapartes naar Marseille. Hij werd in 1797 lid en in 1798 voorzitter van de Raad van Vijfhonderd. Als aanhanger van Maximilien de Robespierre werd hij op 9 thermidor II in de Franse republikeinse kalender (27 juli 1794) gevangengenomen. Door interventie van zijn oudere broer Napoleon ontkwam hij ternauwernood aan de guillotine.

Als afgevaardigde van de Raad van Vijfhonderd in Saint-Cloud werkte hij samen met Emmanuel Joseph Sieyès op 18 brumaire VIII (9 november 1799) mee aan de staatsgreep van 18 Brumaire, waarbij Napoleon de macht overnam van het Directoire. Hij beval de Raad uiteen te jagen en speelde in feite een grotere rol in de staatsgreep dan Napoleon zelf. Lucien werd vervolgens Frans gezant in Madrid en trad als zodanig volgens zijn broer te eigenmachtig op. De beide broers raakten enige malen ernstig met elkaar in conflict.

Lucien trok zich na een ruzie met Napoleon in 1804 terug op zijn Italiaanse landerijen te Canino. Toen hij in 1810 naar Amerika wilde uitwijken werd hij door de Engelsen gevangengenomen. Ondanks zijn conflict met Napoleon steunde hij deze in 1815 bij zijn terugkeer in de Honderd Dagen en trachtte - tevergeefs - te bemiddelen tussen Oostenrijk en Frankrijk.

Na de Slag bij Waterloo en het aftreden van Napoleon werd Lucien vogelvrij verklaard. Hij werd te Turijn door koning Victor Emanuel I van Sardinië gevangengenomen, maar na interventie door Pius VII weer vrijgelaten. Na de restauratie van het huis Bourbon met Lodewijk XVIII werd hij uit Frankrijk verbannen en verloor hij zijn plaats in de Académie française. Dit laatste was het werk van de secretaris van de Académie Suard.

Paus Leo XII benoemde hem op 21 maart 1824 tot prins van Musignano als beloning voor zijn diensten. In 1837 kreeg hij de titel prins Bonaparte van paus Gregorius XVI. De rest van zijn leven bracht hij door in Italië. Hij schreef werken in proza en poëzie zoals de roman La Tribu indienne (De indianenstam) en het gedicht Charlemagne (Karel de Grote). Hij stierf aan maagkanker in het stadje Viterbo op 29 juni 1840.

Lucien huwde in 1794 met Christine Boyer (1773-1800). Uit dit huwelijk werden vier kinderen geboren. In 1803 hertrouwde hij met Alexandrine de Bleschamps ("Madame Jouberthon") (1778-1853) weduwe van Hippolyte Jouberthon. Bij haar verwekte hij tien kinderen.