| Niagara | ||||
|---|---|---|---|---|
| Plaats uw zelfgemaakte foto hier | ||||
| Achtergrondinformatie | ||||
| Jaren actief | 1971 tot 1973 | |||
| Oorsprong |  Duitsland
| |||
| Genre(s) | fusion | |||
| (en) Discogs-profiel | ||||
| (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Niagara[1] was een multinationaal fusion-project rond Klaus Weiss dat tussen 1971 en 1973 bestond en als percussieband begon.
Bezetting
- Joe Harris
- Cotch Blackmon[2] - (Between, Sinto)
- George Greene (Verenigde Staten) - (Veit Marvos, Haboob)
- Keith Forsey (Verenigd Koninkrijk) - (Klaus Doldingers Motherhood, Amon Düül II)
- Juan Romero[3] (Venezuela)
- Udo Lindenberg (Duitsland) - (Motherhood, Passport, Free Orbit, Emergency)
- Daniel Fichelscher - (Gila, Amon Düül II, Popol Vuh)
Geschiedenis
Drummer, componist en arrangeur Klaus Weiss[4] had in 1971 het idee om een band samen te stellen, die compleet afstand deed van melodieuze instrumenten en daarvoor alle denkbare slag- en percussie-instrumenten gebruikte. Aangezien er in München genoeg drummers te vinden waren, verenigde hij de bovengenoemde zeven percussionisten in de Union Studio in München. Afrikaanse ritmen en een lichte voodoo-achtige stemming kenmerkten het eerste werk, dat verscheen bij Liberty Records/United Artists Records.
Na goede plaatverkopen kon Weiss in februari 1972 weer in de studio gaan, deze keer echter met een gewijzigd concept. Nu gebruikte hij melodieuze instrumenten met Ack van Rooyen[5] (trompet), Ferdinand Povel[6] (tenorsaxofoon, fluit), Christian Schulze[7] (keyboards), Paul Vincent (gitaar), Gary Unwin[8] (basgitaar) en uitgedunde percussie (buiten hemzelf waren alleen nog Lindenberg (2e drums) en de percussionisten Daniel Fichelscher[9] en Joe Harris erbij). Naast hem waren ook Schulze en Unwin met composities voor het repertoire betrokken. Psychedelische rock, funk, swing en bop schalden thans gelijktijdig uit de geluidsboxen.
Voor het derde album, dat verscheen in 1973, werd weer met een gewijzigd concept gewerkt. De drummers en percussionisten Weiss, George Brown, Sabu Rex[10] en Norman Tolbert[11] kregen slechts te maken met de bassist Dave King, om zoals bij de eerste plaat weer uitsluitend nummers van Weiss te vertolken. Dit studio-ensemble trad niet live op.
Discografie
Albums
- 1971: Niagara
- 1972: S.U.B.
- 1972: Afire
- ↑ (en) Niagara. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Cotch Blackmon. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Juan Romero. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10 januari 2022.
- ↑ (en) Klaus Weiss. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Ack Van Rooyen. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Ferdinand Povel. Discogs. Gearchiveerd op 11 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Kristian Schultze. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10 januari 2022.
- ↑ (en) Gary Unwin. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Daniel Fichelscher. Discogs. Gearchiveerd op 30 december 2021. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Sabu Rex. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- ↑ (en) Norman Tolbert. Discogs. Gearchiveerd op 10 januari 2022. Geraadpleegd op 10-01-2022.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Niagara (Fusion-Band) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.