Wereldbeker voetbal
Logo van de (Toyota) European-South American Cup
Land	Japan (vanaf 1980)
Regio	Europa / Zuid-Amerika
Bond	UEFA / CONMEBOL
Opgericht	1960, 1980 (in zijn laatste opzet)
Opgeheven	2004
Aantal teams	2
Recordkampioen	Peñarol Nacional AC Milan Real Madrid Boca Juniors (3 titels)
Portaal    Voetbal

De wereldbeker voetbal voor clubteams (Engels: Intercontinental Cup) werd van 1960 tot 2004 bijna elk jaar gespeeld tussen de kampioen van Europa (de winnaar van de Europacup I en later UEFA Champions League) en de kampioen van Zuid-Amerika (de winnaar van de CONMEBOL Libertadores) onder de naam (Toyota) European-South American Cup of EUSA Cup. Het werd gespeeld door vertegenwoordigers van clubs van de meeste ontwikkelde continenten in de voetbalwereld (vooral in die jaren); de winnaars werden erkend als de de facto wereldkampioen. Hier kwam op 27 oktober 2017 echter verandering in nadat de FIFA aankondigde de winnaars van de wereldbeker als officiële (de jure) wereldkampioenen te erkennen, met dezelfde status/titel als de winnaars van het wereldkampioenschap voetbal voor clubs (FIFA-wereldkampioen).^[1]

Het idee voor de wereldbeker was afkomstig van Henri Delaunay. Hij stelde de wedstrijd tussen de beide continentale bekerwinnaars voor, zodat de clubs uit de twee belangrijkste voetbalcontinenten, Europa en Zuid-Amerika, konden beslissen wie de beste club van de wereld was. Er was wel al een dergelijk toernooi, de Pequeña Copa del Mundo, maar dit toernooi dat sinds 1952 werd gehouden stond los van de Europese voetbalbond UEFA en de Zuid-Amerikaanse voetbalbond CONMEBOL. Waar de Europese Europacup I al bestond, was er nog geen tegenhanger in Zuid-Amerika, waarop de Copa door de CONMEBOL in het leven werd geroepen, zodat de strijd om de wereldbeker mogelijk was.

Oorspronkelijk bestond de strijd om de wereldbeker uit een uit- en thuisduel. Tot 1968 werd er een derde duel gespeeld indien nodig, daarna werd er via strafschoppen beslist. Door de extreem gewelddadige finale van 1969 waarin de spelers van Estudiantes de spelers van Milan bewust fysiek verwondden, lieten sommige Europese ploegen de beker in de jaren zeventig links liggen.

Vanaf 1980 bestond de strijd om de wereldbeker uit een enkele wedstrijd in Tokio, waarna de beker naar sponsor Toyota de naam Toyota Cup kreeg. Zodoende leverde dat bij winst, naast de originele wereldbeker, een tweede beker op.

Trofee	Beschrijving
	De originele wereldbeker voor clubteams (Intercontinental Cup / EUSA Cup), die van 1960 tot en met 2004 werd uitgereikt.
	Vanaf 1980 werd er naast de originele wereldbeker voor clubteams een tweede beker uitgereikt, namelijk de Toyota Cup, vernoemd naar de toenmalige sponsor Toyota.

In 2005 werd de wereldbeker vervangen door het door de FIFA georganiseerd wereldkampioenschap voetbal voor clubs, waaraan naast de winnaars van de UEFA Champions League en CONMEBOL Libertadores ook de kampioenen van de overige werelddelen Noord/Midden-Amerika, Oceanië, Azië en Afrika deelnemen. De opzet is gewijzigd in een achtdaags toernooi. De winnaars uit Europa en Zuid-Amerika hoeven pas in de halve finale in actie te komen. Het Portugese FC Porto zou in 2004 uiteindelijk als laatste club de wereldbeker in ontvangst nemen.

Van 1960 tot en met 1968 werden de wedstrijden op punten beslist (twee punten voor gewonnen wedstrijd), bij een gelijke stand volgde een derde wedstrijd. Van 1969 tot en met 1979 werden de wedstrijden op score beslist (totaal van beide wedstrijden), bij een gelijke stand volgden strafschoppen. Vanaf 1980 met de sponsornaam Toyota Cup werd het toernooi gehouden in Tokio. De edities van 2002, 2003, 2004 werden gehouden in Yokohama.

Jaar	Winnaar	Totaalscore	Finalist	Eerste wedstrijd	Tweede wedstrijd	Info
1960	Real Madrid	3–1 punten	Peñarol	0–0	1–5
1961	Peñarol	4–2 punten	Benfica	1–0	5–0	BW 2–1 < ( Montevideo)
1962	Santos	4–0 punten	Benfica	3–2	2–5
1963	Santos	4–2 punten	AC Milan	4–2	4–2	BW 1–0 < ( Rio de Janeiro)
1964	Internazionale	4–2 punten	Independiente	1–0	2–0	BW 1–0 na verlenging < ( Madrid)
1965	Internazionale	3–1 punten	Independiente	3–0	0–0
1966	Peñarol	4–0 punten	Real Madrid	2-0	0–2
1967	Racing Club	4–2 punten	Celtic	1–0	2–1	BW 1–0 < ( Montevideo)
1968	Estudiantes	3–1 punten	Manchester United	1–0	1–1
1969	AC Milan	4–2	Estudiantes	3–0	2–1
1970	Feyenoord	3–2	Estudiantes	2–2	1–0
1971	Nacional	3–2	Panathinaikos	1–1	2–1	Panathinaikos in plaats van Ajax
1972	Ajax	4–1	Independiente	1–1	3–0
1973	Independiente	1–0	Juventus	0–1 < ( Rome)		Juventus in plaats van Ajax
1974	Atlético Madrid	2–1	Independiente	1–0	2–0	Atlético Madrid in plaats van Bayern München
1975	Niet gespeeld: Bayern München en Independiente konden geen speeldata overeenkomen
1976	Bayern München	2–0	Cruzeiro	2–0	0–0
1977	Boca Juniors	5–2	Borussia Mönchengladbach	2–2	0–3	Borussia Mönchengladbach in plaats van Liverpool
1978	Niet gespeeld: Boca Juniors en Liverpool, maar Liverpool wilde niet spelen.
1979	Olimpia	3–1	Malmö FF	0–1	2–1	Malmö FF in plaats van Nottingham Forest
1980	Nacional	1–0	Nottingham Forest	1–0		< ( Tokio)
1981	Flamengo	3–0	Liverpool	0–3
1982	Peñarol	2–0	Aston Villa	2–0
1983	Grêmio	2–1 na verlenging	Hamburger SV	1–2 na verlenging
1984	Independiente	1–0	Liverpool	0–1
1985	Juventus	2–2 na strafschoppen (4–2)	Argentinos Juniors	2–2 na verlenging (4–2 na strafschoppen)
1986	River Plate	1–0	Steaua Boekarest	1–0
1987	FC Porto	2–1 na verlenging	Peñarol	2–1 na verlenging
1988	Nacional	2–2 na strafschoppen (7–6)	PSV	2–2 na verlenging 6–7 na strafschoppen)
1989	AC Milan	1–0 na verlenging	Atlético Nacional	1-0 na verlenging
1990	AC Milan	3–0	Olimpia	3–0
1991	Rode Ster Belgrado	3–0	Colo-Colo	3–0
1992	São Paulo	2–1	FC Barcelona	1–2
1993	São Paulo	3–2	AC Milan	2–3 < ( Tokio)		AC Milan in plaats van Olympique Marseille (uitgesloten)
1994	Vélez Sarsfield	2–0	AC Milan	0–2		< ( Tokio)
1995	Ajax	0–0 na strafschoppen (4–3)	Grêmio	0–0 na verlenging (4–3 strafschoppen)
1996	Juventus	1–0	River Plate	1–0
1997	Borussia Dortmund	2–0	Cruzeiro	2–0
1998	Real Madrid	2–1	Vasco da Gama	2–1
1999	Manchester United	1–0	Palmeiras	1–0
2000	Boca Juniors	2–1	Real Madrid	1–2
2001	Bayern München	1–0 na verlenging	Boca Juniors	1–0 na verlenging
2002	Real Madrid	2–0	Olimpia	2–0		< ( Yokohama)
2003	Boca Juniors	1–1 na strafschoppen (3–1)	AC Milan	1–1 na verlenging (1–3 na strafschoppen)
2004	FC Porto	0–0 na strafschoppen (8–7)	Once Caldas	0–0 na verlenging (8–7 na strafschoppen)

Zie voor de uitslagen vanaf 2005 het Wereldkampioenschap voetbal voor clubs.

Aantal	Club	in:
3	Peñarol	1961, 1966, 1982
	Nacional	1971, 1980, 1988
	AC Milan	1969, 1989, 1990
	Real Madrid	1960, 1998, 2002
	Boca Juniors	1977, 2000, 2003
2	Santos	1962, 1963
	Internazionale	1964, 1965
	Independiente	1973, 1984
	São Paulo	1992, 1993
	Ajax	1972, 1995
	Juventus	1985, 1996
	Bayern München	1976, 2001
	FC Porto	1987, 2004
1	Racing Club	1967
	Estudiantes	1968
	Feyenoord	1970
	Atlético Madrid	1974
	Olimpia	1979
	Flamengo	1981
	Grêmio	1983
	River Plate	1986
	Rode Ster Belgrado	1991
	Vélez Sarsfield	1994
	Borussia Dortmund	1997
	Manchester United	1999

In de volgende tabel staat het aantal gewonnen bekers per land. In de tabel staat in de kolom #clubs het aantal clubs dat voor deze bekers verantwoordelijk was.

Aantal	Land	# clubs	in:
9	Argentinië	6	1967, 1968, 1973, 1977, 1984, 1986, 1994, 2000, 2003
7	Italië	3	1964, 1965, 1969, 1985, 1989, 1990, 1996
6	Uruguay	2	1961, 1966, 1971, 1980, 1982, 1988
	Brazilië	4	1962, 1963, 1981, 1983, 1992, 1993
4	Spanje	2	1960, 1974, 1998, 2002
3	Nederland	2	1970, 1972, 1995
	(West-)Duitsland	2	1976, 1997, 2001
2	Portugal	1	1987, 2004
1	Paraguay	1	1979
	Joegoslavië	1	1991
	Engeland	1	1999

• Wereldkampioenschap voetbal voor clubs
• Wereldkampioenen clubteams